عباد الرحمن,احکام,طب,طب اسلامی,عکس نوشته,کتاب,دانلود کتاب,تفسیر,بصیرت افزایی,حوزه,دانلود کتابpdf,آیت الله تبریزیان
علت: با وجود اماره ظنیه معتبره نوبت به اصول عملیه از جمله استصحاب نمی رسد چون اصول عملیه از جمله استصحاب برای حیرت در مقام عمل در صورت عدم دسترسی به دلیل اجتهادی است.
سوال: تقدیم اماره معتبره بر اصل عملی مانند استصحاب از چه بابی است؟
آخوند: حق این است که از باب ورود است.
دو احتمال در مورد بقای موضوع وجود دارد:
نتیجه: کلام شیخ کلیت ندارد و چه بسا بدون احراز موضوع خارجی ارکان استصحاب تام است و جاری می شود.
برای پیوستن به نماز جماعت و اقتدا به امام جماعت در رکعت سوم و چهارم چون امام جماعت حمد و سوره نمی خواند ماموم باید حمد و سوره و اگر فرصت کم است فقط حمد را بخواند و خود را به رکوع امام جماعت برساند پس اگر فرصت خواندن حمد نیست و اگر حمد را بخواند نمی تواند به رکوع امام جماعت برسد نباید در این حالت به نماز بپیوندد و اقتدا کند بلکه باید صبر کند تا امام جماعت به رکوع رود و در حالت رکوع امام اقتدا کند چون هنگامی که در رکوع امام جماعت به نماز جماعت بپیوندد لازم نیست حمد را بخواند و بعد از نیت و تکبیره الاحرام بدون خواندن چیز اضافه ای به رکوع می رود.
شرایط ظهور زمینه ها و بستر هایی هستند که برای ظهور آقا امام زمان عج حتما باید به وجود بیایند و اگر این شرایط به وجود بیایند ظهور حتمی خواهد بود.
یکی از شرایط ظهور آمادگی عموم جامعه جهانی هست. بعد زیاد شدن فساد و بی عدالتی و پاسخگو نبودن قوانین و ایدئولوژی ها و راهکارهای ارائه شده و نا بسامانی و بی عدالتی، نیاز جامعه جهانی به یک منجی پدیدار می شود. منجی که با قوانین الهی بتواند روح و جسم آنها را به کمال و انسانیت برساند و عدالت را در دنیا فراگیر کند. مثل حکومت امیرالمومنین که تا آمادگی عمومی مردم به وجود نیامد و به این نرسیدند که حکومت، فقط لایق علی ع هست و دیگران این توانایی را ندارند امیر المومنین حکومت را به دست نگرفت. امام علی علیه السلام می فرمایند:
أَمَا وَ الَّذِی فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَوْ لَا حُضُورُ الْحَاضِرِ وَ قِیَامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَی الْعُلَمَاءِ أَلَّا یُقَارُّوا عَلَی کِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ لَأَلْقَیْتُ حَبْلَهَا عَلَی غَارِبِهَا وَ لَسَقَیْتُ آخِرَهَا بِکَأْسِ أَوَّلِهَا و…؛ [۱]
در واجب بودن یا نبودن تجافی در رکعت آخر و رکعت چهارم و در کل تجافی برای کسی که یک رکعت از امام جماعت عقب مانده اختلاف است. تجافی یعنی انگشتان دست و سینه پا را به زمین بگذارد و زانوها را بلند نگهدارد.
برخی فقها مثل امام خمینی ره فتوا داده اند هنگام تشهد امام جماعت، ماموم می تواند تجافی انجام دهد تا نماز امام جماعت تمام شود و بعد ادامه نمازش را بخواند و می تواند تجافی نکند و هنگام تشهد امام جماعت بلند شود و نمازش را ادامه دهد. برخی دیگر از فقها مثل آیت الله مکارم احتیاط واجب کرده اند که تجافی انجام شود تا امام جماعت سلام نماز را بدهد بعد ادامه نماز را بخوانند. برخی هم مثل آیت الله سیستانی فرموده اند بهتر آن است که تجافی انجام شود که طبیعتا تجافی واجب نمی شود.
بنابراین به فتوای تمام فقها تجافی مطابق احتیاط است و انجام آن خوب است ولی اکثر فقها آن را واجب ندانسته اند. فقط برخی از مراجع تقلید احتیاط واجب کرده اند که تجافی باید انجام شود که یا باید آن را انجام داد یا به مراجع دیگر رجوع کرد.
در نماز جماعت اگر در رکعت دوم نماز چهار رکعتی به امام جماعت برسیم و اقتدا کنیم غالبا وقت برای گفتن تسبیحات اربعه کم است و ما را از نماز جماعت عقب می اندازد چون وقتی به رکعت دوم نماز خودمان رسیدیم باید تشهد را به تنهایی بخوانیم و بلند شویم و مشغول تسبیحات اربعه شده و خود را به امام جماعت برسانیم. اگر وقت برای سه بار تسبیحات اربعه نبود به فتوای تمام مراجع می توان یک بار تسبیحات اربعه را گفت و به رکوع رفت.
امام صادق علیه السلام می فرمایند: لَو عَلِمَ النّاسُ ما فی طَلَبِ العِلمِ لَطَلَبوهُ و لَو بِسَفکِ المُهَجِ و خَوضِ اللُّجَجِ. [۱]
اگر مردم می‌دانستند که علم چه فوایدی دارد، هر آینه در جستجوی آن بر می‌آمدند گر چه در راه آن خون بریزند و در ژرفای دریاها فرو روند.
در حالت غفلت استصحاب جاری نمی شود چون برای استصحاب شک و یقین فعلی لازم است
گفتیم که در استصحاب باید یقین و شک فعلی وجود داشته باشد. سوال اینجاست که آیا یقین تقدیری و فرضی هم کفایت می کند یا نه؟
اخوند ره: اظهر جریان استصحاب علی تقدیر یقین است.
بدون شک استصحاب در امور غیر تدریجی (قاره) جاری می شود و در امور تدریجی (غیر قاره) مثل زمان و حرکت آب هم، چنان که در این تنبیه اثبات می شود استصحاب جاری می شود.
در مورد شکی که در استصحاب اخذ شده دو احتمال وجود دارد:
آخوند ره: مراد غیر یقین است زیرا:
با وجود دلیل اجتهادی خواه به نحو خطاب عام باشد و خواه به نحو خطاب مطلق و... نوبت به استصحاب نمی رسد زیرا دلیل اجتهادی بر اصل عملی مقدم است اما گاهی خطاب عام وارد شده (مثل اکرم العلماء) و به دنبال آن خطاب خاصی که اختصاص به زمان مشخص دارد وارد شده (مثل لا تکرم زیدا العالم یوم الجمعه) حال پس از سپری شدن این زمان (یوم الجمعه) شک می کنیم که آیا پس از زمان خاص به عموم عام اخذ می کنیم یا حکم خاص را استصحاب می کنیم. ( در روز شنبه شک می کنیم که آیا هنوز هم نباید زید عالم اکرام شود یا نه)
سلام آیا درسته داخل نیت بگیم قربتً اِنَ لله