عباد الرحمن,احکام,طب,طب اسلامی,عکس نوشته,کتاب,دانلود کتاب,تفسیر,بصیرت افزایی,حوزه,دانلود کتابpdf,آیت الله تبریزیان
آنچه از ادله و اخبار استفاده می شود قاعده ثانویه است و برای رفع تعارض ابتدا به سراغ قاعده ثانویه می رویم. (اجماع بر عدم تساقط قائم شده است)
عمده تعارض در مورد دو طائفه از اخبار است:
1. اخباری که بر تخییر بین متعارضین دلالت می کنند
2. اخباری که بر ترجیح خبر ذی المرجح دلالت می کنند
بحث از قائده اولیه در باب تعارض ادله:
حکم اماره:
1. بنا بر مبنای طریقیت اماره( معذریت و منجزیت) (حق نزد شیعه):
اگر تعارض در کار نبود هر دو حجت بودند و مکلف وظیفه عمل به هر دو را داشت اما در فرض تعارض علم به کذب احدهما داریم:
اخذ به هر دو ممکن نیست
اخذ به احدهما ترجیح بلا مرجح است
نتیجه: تساقط
تلخیص بحث استصحاب کفایه الاصول (روی عناوین کلیک کنید)
فصل فی الاستصحاب
تعریف الاستصحاب
الاستصحاب مسأله أصولیه
فقد استدل علیه بوجوه:
و التحقیق أن ما عد من الوضع علی أنحاء:
أما النحو الأول ما لا یکاد یتطرق إلیه الجعل إطلاقا
و أما النحو الثانی ما لا یکاد یتطرق إلیه الجعل الاستقلالی دون التبعی
و أما النحو الثالث ما یصح جعله استقلالا و تبعا للتکلیف
• در صورتی که مکلف در حین اشتغال به عمل در اتیان جزئی از عمل پس از گذشتن از محل آن شک کند: قائده تجاوز جاری می شود در حالی که استصحاب عدم، اقتضای فساد می کند.
• گاهی در صورتی که مکلف در صورت فراقت از کل عمل در اتیان جزئی از عمل شک کند مثل اینکه پس از اتمام نماز در اتیان رکوع رکعت سوم شک می کند یا پس از اتیان وضو در شستن دست راست شک کند: استصحاب عدم اقتضای عدم می کند ولی قائده فراغ هم جاری می شود.
• درصورتی که مکلفی کاری انجام داده مثلا عقدی خوانده و ما شک می کنیم که ان را صحیح انجام داده یا نه؟: استصحاب عدم اقضای فساد و اصاله صحه فعل غیر مقتضای صحت می کند.
• در صورتی که مالی در تحت تصرف کسی است که قبلا ملک شخص دیگر بود شک می کنیم که آیا خودش هست یا نه؟ قائده ید
استصحاب نقلی وارد بر سائر اصول عملیه است و بر آنها مقدم می شود.
استصحاب بر اصول عملیه عقلیه هم مقدم است:
موضوع برائت عقلیه: عدم البیان
موضوع اصاله الاحتیاط عقلی: عدم مومّن از عقاب
موضوع تخییر عقلی: عدم المرجح
استصحاب که یک اصل عملی برخوردار از حجیت است می گوید انا البیان ، پس موضوع برائت عقلی از دست می رود. استصحاب می گوید: انا مومن من العذاب پس موضوع اختیاط عقلی برداشته می شود. استصحاب می گوید انا المرجح، پس موضوع تخییر برداشته می شود. (ورود)
علت: با وجود اماره ظنیه معتبره نوبت به اصول عملیه از جمله استصحاب نمی رسد چون اصول عملیه از جمله استصحاب برای حیرت در مقام عمل در صورت عدم دسترسی به دلیل اجتهادی است.
سوال: تقدیم اماره معتبره بر اصل عملی مانند استصحاب از چه بابی است؟
آخوند: حق این است که از باب ورود است.
دو احتمال در مورد بقای موضوع وجود دارد:
نتیجه: کلام شیخ کلیت ندارد و چه بسا بدون احراز موضوع خارجی ارکان استصحاب تام است و جاری می شود.
برای پیوستن به نماز جماعت و اقتدا به امام جماعت در رکعت سوم و چهارم چون امام جماعت حمد و سوره نمی خواند ماموم باید حمد و سوره و اگر فرصت کم است فقط حمد را بخواند و خود را به رکوع امام جماعت برساند پس اگر فرصت خواندن حمد نیست و اگر حمد را بخواند نمی تواند به رکوع امام جماعت برسد نباید در این حالت به نماز بپیوندد و اقتدا کند بلکه باید صبر کند تا امام جماعت به رکوع رود و در حالت رکوع امام اقتدا کند چون هنگامی که در رکوع امام جماعت به نماز جماعت بپیوندد لازم نیست حمد را بخواند و بعد از نیت و تکبیره الاحرام بدون خواندن چیز اضافه ای به رکوع می رود.
شرایط ظهور زمینه ها و بستر هایی هستند که برای ظهور آقا امام زمان عج حتما باید به وجود بیایند و اگر این شرایط به وجود بیایند ظهور حتمی خواهد بود.
یکی از شرایط ظهور آمادگی عموم جامعه جهانی هست. بعد زیاد شدن فساد و بی عدالتی و پاسخگو نبودن قوانین و ایدئولوژی ها و راهکارهای ارائه شده و نا بسامانی و بی عدالتی، نیاز جامعه جهانی به یک منجی پدیدار می شود. منجی که با قوانین الهی بتواند روح و جسم آنها را به کمال و انسانیت برساند و عدالت را در دنیا فراگیر کند. مثل حکومت امیرالمومنین که تا آمادگی عمومی مردم به وجود نیامد و به این نرسیدند که حکومت، فقط لایق علی ع هست و دیگران این توانایی را ندارند امیر المومنین حکومت را به دست نگرفت. امام علی علیه السلام می فرمایند:
أَمَا وَ الَّذِی فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَوْ لَا حُضُورُ الْحَاضِرِ وَ قِیَامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ وَ مَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَی الْعُلَمَاءِ أَلَّا یُقَارُّوا عَلَی کِظَّةِ ظَالِمٍ وَ لَا سَغَبِ مَظْلُومٍ لَأَلْقَیْتُ حَبْلَهَا عَلَی غَارِبِهَا وَ لَسَقَیْتُ آخِرَهَا بِکَأْسِ أَوَّلِهَا و…؛ [۱]
در واجب بودن یا نبودن تجافی در رکعت آخر و رکعت چهارم و در کل تجافی برای کسی که یک رکعت از امام جماعت عقب مانده اختلاف است. تجافی یعنی انگشتان دست و سینه پا را به زمین بگذارد و زانوها را بلند نگهدارد.
برخی فقها مثل امام خمینی ره فتوا داده اند هنگام تشهد امام جماعت، ماموم می تواند تجافی انجام دهد تا نماز امام جماعت تمام شود و بعد ادامه نمازش را بخواند و می تواند تجافی نکند و هنگام تشهد امام جماعت بلند شود و نمازش را ادامه دهد. برخی دیگر از فقها مثل آیت الله مکارم احتیاط واجب کرده اند که تجافی انجام شود تا امام جماعت سلام نماز را بدهد بعد ادامه نماز را بخوانند. برخی هم مثل آیت الله سیستانی فرموده اند بهتر آن است که تجافی انجام شود که طبیعتا تجافی واجب نمی شود.
بنابراین به فتوای تمام فقها تجافی مطابق احتیاط است و انجام آن خوب است ولی اکثر فقها آن را واجب ندانسته اند. فقط برخی از مراجع تقلید احتیاط واجب کرده اند که تجافی باید انجام شود که یا باید آن را انجام داد یا به مراجع دیگر رجوع کرد.
با سلام من تقریبا یکسال و هشت ماه ازدواج کردم ۳۴ سال سن ...