سایت رسمی عباد الرحمن

امیر المومنین علی علیه السلام می فرمایند: «فَلَیْسَتْ تَصْلُحُ الرَّعِیَّةُ إِلَّا بِصَلَاحِ الْوُلَاةِ وَ لَا تَصْلُحُ الْوُلَاةُ إِلَّا بِاسْتِقَامَةِ الرَّعِیَّةِ» [۱]

کشور اصلاح نمی شود، مگر اینکه کارگزاران و زمامدارانش صالح باشند. آن‌ها نیز اصلاح نمی شوند، مگر به استقامت و پشتکار مردم.
این روایت ما را متوجه اهمیت جایگاه حکومت و زمامدران و کارگزاران آن می کند تا مبادا از آن غافل شویم و فقط به فکر بی حجابی و گناه و معصیت مردم باشیم. بی حجابی هم با اصلاح حکومت اصلاح می شود و گرنه مردم به تنهایی از پس از بین بردن گناه در جامعه بر نمی آیند.
اگر به این حدیث شریف دقت کنیم در خواهیم یافت که  جامعه بدون اصلاح والیان حکومت اصلاح نمی شود و همچنین والیان و زمامداران حکومت هم بدون اصلاح مردم اصلاح نمی شوند. اینجا سوال پیش می آید که ایا این دور نیست؟ چه طور می شود اصلاح هر کدام در گرو دیگری باشد؟
اگر دقت بیشتری در روایت کنیم در خواهیم یافت که دوری در کار نیست. اگرچه اصلاح و فساد مردم و زمامداران حکومت در هم تاثیر متقابل دارد ولی اصلاح از مردم شروع می شود. تا مردم خود را اصلاح نکنند و تصمیم به اصلاح جامعه نگیرند و استقامت نکنند حکومت اصلاح نخواهد شد.
پس باید قسمتی از جامعه به اصلاح حکومت بپردازد تا با اصلاح زمامداران حکومت، جامعه به سمت اصلاح حرکت کند.

---------------