سایت رسمی عباد الرحمن

فکر میکردم میان این طبیعت بکر و زیبا و میان این همه نعمت ،عده ای چگونه به معصیت مشغولند و صدای موسیقیشان گوش ها را کر کرده و با پوششی نامناسب راه می روند. مگر وقتی خداوند نعمت خود را بیشتر می کند ما باید نافرمانیمان را بیشتر کنیم؟ شهادت میدهم که راست گفت خداوند بلند مرتبه:
«انّ الانسان لیطغى أن راهُ استغنى » (1)
چنین نیست که نعمتهاى الهى روح شکرگزارى را همیشه در انسان زنده کند، بلکه او مسلما طغیان مى کند... (کلا ان الانسان لیطغى). به خاطر اینکه خود را مستغنى و بى نیاز مى بیند (ان رآه استغنى).

این طبیعت غالب انسانها است، طبیعت کسانى است که در مکتب عقل و وحى پرورش نیافته اند که وقتى خود را مستغنى مى پندارند، شروع به سرکشى و طغیان مى کنند.
نه خدا را بنده اند، نه احکام او را به رسمیت مى شناسند، نه به نداى وجدان گوش فرا مى دهند، و نه حق و عدالت را رعایت مى کنند. (2)
خدایا ما صلاح خود را نمی دانیم . اگر نعمتت را زیاد کنی شاید طغیان کنیم و فراموش کنیم اینها همه از توست و اگر بخواهی از ما میگیری. و اگر ما را در سختی قرار دهی شاید طاقت نیاوریم و از تو شکایت کنیم و به حرام بیفتیم. خدایا ما را در همه احوال، راضی و مطیع قرار ده و آن ده که آن به.
منابع:
1) علق، ۶ - ۷. 

2) تفسیر نور