- شنبه ۵ فروردين ۹۶
- ۱۰:۳۴
در بحث ماده امر، لفظ امر از چهار جهت مورد بررسی قرار می گیرد که نمودار آن را در تصویر مشاهده می کنید. جهات بحث در مورد ماده امر عبارتند از: معانی لفظ امر، اعتبار علوّ در معنای امر، حقیقت در وجوب بودن لفظ امر و طلب حقیقی یا انشایی بودن در معنای ماده امر. در ادامه خلاصه هر کدام را بیان می کنیم.
معانی لفظ امر
لفظ امر یک معنای لغوی دارد و یک معنای اصطلاحی.لفظ امر در معنی زیر به کار رفته است(معانی لغوی):
طلب مانند: اَمَرَه بکذا
شان مانند: شغلنی امر کذا
کار مانند: وَ مٰا أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِیدٍ ﴿1﴾
کار عجیب مانند: فَلَمّٰا جٰاءَ أَمْرُنٰا ﴿2﴾
شیء مانند: ما رایت الیوم امرا عجیبا
حادثه مانند: امر کربلا من اعظم القضایا
غرض مانند: جاء زید لامر کذا
اگر در کتاب و سنت لفظ امر بدون قرینه به کار رفت بر چه معنایی باید حمل کنیم؟
باید رجوع به اصل شود و اصل عدم حجیت در ظنون است. پس لفظ امر را بنابر اصاله ظهور به معنای مصدری طلب حمل می کنیم. البته اصاله الظهور اعم از حقیقت و مجاز است.
اعتبار معنای معنای علو
ظاهر اعتبار معنای علو در معنای امر است و طلب مساوی یا پایینتر از عالی، امر محسوب نمی شود و لو طلب علو و استعلا کند.حقیقت در وجوب بودن لفظ امر
لفظ امر حقیقت در وجوب است و حقیقت در مطلق طلب(اعم از وجوب و ندب) به نحو اشتراک معنوی نیست و دلیل آن تبادر است و مویدات آن عبارتند از:
طلب حقیقی یا انشایی در معنای ماده امر
طلب حقیقی: قائم بر نفس است. ابتدا تصور می کنیم بعد تصدیق بعد میل بعد هیجان الرغبه بعد اراده.طلب انشائی: آنچه ابراز شود (انشاء طلب). تا زمانی که طلب با صیغه افعل و غیر آن انشاء و ابراز نشده است طلب حقیقی هست ولی وقتی ابراز و انشاء شد طلب، طلب انشائی است.
ظاهر این است که طلب در معنای ماده امر، طلب انشائی است.(5)
- تلخیص کفایه الاصول
- ۳۴۲۲