سایت رسمی عباد الرحمن

به فتوای تمام مراجع ،مسافری که می خواهد ده روز یا بیشتر  در محلی بماند ، اگر از اول ، قصد داشته باشد که در بین این ده روز به جایی که از حد ترخص رد می شود مسافرت کند و به همان محل برگردد، فقط در صورت داشتن شرایطی نماز او در این ده روز تمام است، که حداقل این شرایط مسافرت نکردن به اندازه مسافت شرعی(هشت فرسخ) است. چون در این مساله بین فقها اختلاف فتوا هست ، هر کس باید به مرجع خود رجوع کند

ﻣﺴﺄﻟﻪ - ﻣﺴﺎﻓﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ *، ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻥ ﺟﺎ (ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺣﺪ ﺗﺮﺧﺺ) ﺑﺮﻭﺩ، ﺍﺷﻜﺎﻟﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ. ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺣﺪ ﺗﺮﺧﺺ ﺑﺮﻭﺩ، ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻞ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﺯ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ (ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺮﺧﺺ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻪ) ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. (1) (ﺭ. ﻡ 1338)

ﻣﺜﺎﻝ: ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻛﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻯ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺑﺮﻭﺩ؛ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻫﻮﺍﺯ، ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺷﻜﺴﺘﻪ (2) ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻙ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﺍﻗﺎﻣﺘﺶ ﺩﺭ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ.

برای دیدن فتوای بقیه مراجع (غیر امام خمینی) به ادامه مطلب مراجعه کنید.

ﻣﺴﺎﻓﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ، اگر احتمال بدهد که قبل از تمام شدن این ده روز آنجا را ترک می کند( چه دوباره بخواهد به همان محل برگردد ،چه نخواهد برگردد) نمازهای او تمام نیست و باید شکسته بخواند.(و اگر می داند که آنجا را ترک می کند به مساله مربوطه مراجعه شود)

ﻣﺴﺄﻟﻪ :ﻣﺴﺎﻓﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﺎﺕ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ (ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﻋﻘﻠﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ)، ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﺎﻧﻊ، ﻗﻮﻯ ﺑﺎﺷﺪ (ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻋﻘﻠﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ)، ﻗﺼﺪ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.(مساله1340)

ﻣﺜﺎﻝ: ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻰ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻭ، ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻨﺎﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. 

ﺍﺭﺍﻛﻰ (ﺭ. ﻡ 1333)، ﺧﻮﺋﻰ (ﺭ. ﻡ 1349)، ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻰ (ﺭ. ﻡ 1349)، ﺑﻬﺠﺖ، ﺗﺒﺮﻳﺰﻯ (ﺭ. ﻡ 1349)، ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﻯ، ﻓﺎﺿﻞ (ﺭ. ﻡ 1362) ﻭ ﻣﻜﺎﺭﻡ (ﺭ. ﻡ 1168): ﺣﻜﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ (ﺭﻩ) ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺯﻧﺠﺎﻧﻰ (ﺭ. ﻡ 1349): ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﻊ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺁﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؛ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻋﻘﻠﺎﻳﻰ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺑﻠﻰ ﺍﮔﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﻠﺎ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ، ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.