سایت رسمی عباد الرحمن

شنیدن صدای نامحرم از روی لذت یا شهوت حرام است واحتیاط مستحب این است که فقط در موارد ضروری با نامحرم صحبت شود.
مساله 39: شنیدن صدای نا محرم اگر از روی لذت یا ریبه (از روی شهوت) نباشد اشکال ندارد ، چه شخص کور باشد چه بینا ، اگر چه احتیاط مستحب ترک صحبت با نامحرم در غیر ضرورت است. و حرام است بر زنان که صدایی که بواسطه زیبا کردن و نازک کردن باعث تهییج (شهوانی) شنونده می شود را به گوش مردان برسانند (عروه الوثقی -مقدمات نکاح). خداوند در قران کریم می فرماید : ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ، ﻧﺮﻣﻰ ﻭ ﻃﻨﺎﺯﻯ [ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ] ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻃﻤﻊ ﻛﻨﺪ ، ﻭ ﺳﺨﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﮔﻮﻳﻴﺪ .
قول به حرمت ،به مشهور نسبت داده شده و مشهور دو دلیل برای ان ذکر کرده اند که در ادامه مطلب اورده شده است.

مسأله 39: لا بأس بسماع صوت الأجنبیه (2) ما لم یکن تلذّذ و لا ریبه من غیر فرق بین الأعمی و البصیر، و إنْ کان الأحوط الترْک فی غیر مقام الضروره. و یحرم علیها إسماع الصوت الذی فیه تهییج للسامع بتحسینه و ترقیقه، قال تعالی «فَلٰا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ» (32 احزاب).
______________________________
(2) نسب القول بالحرمه إلی المشهور، و استدل له:
أوّلًا: بأنّ صوت المرأه کبدنها عوره.

موسوعه الإمام الخوئی، ج 32، ص: 80
و ثانیاً: بالروایات الناهیه عن ابتداء الرجل بالسلام علی المرأه، کموثّقه مسعده بن صدقه عن أبی عبد اللّٰه (علیه السلام)، قال: «قال أمیر المؤمنین (علیه السلام): لا تبدؤوا النساء بالسلام، و لا تدعوهن إلی الطعام، فإنّ النبی (صلّی اللّٰه علیه و آله و سلم) قال: النساء عیّ و عوره، فاستروا عیّهنّ بالسکوت، و استروا عوراتهنّ بالبیوت» «1».
و فیه:
أمّا الأول: فهی و إنْ کانت کلمه مشهوره بینهم، إلّا أنّها لم ترد فی شی ء من النصوص، فلا وجه لجعلها دلیلًا.
و أمّا الثانی: فلأنّ هذه الروایات غیر ناظره للنهی من حیث عدم جواز سماع صوتهن، و إنّما النهی من أجل منع إظهار المودّه و المحبّه لها، کما یشهد لذلک ما ورد من «أنّ أمیر المؤمنین (علیه السلام) کان یسلِّم علی النساء و کان یکره أن یسلّم علی الشابّه منهنّ، و یقول: أتخوّف أن یعجبنی صوتها، فیدخل علیَّ أکثر مما طلبت من الأجر» «2».
فهذه الروایه تکشف بوضوح عن أنّ النهی عن ابتدائهن بالسلام لیس من أجل عدم جواز سماع صوتهن، و إنّما ذلک من أجل المنع عن إظهار المحبه لهن، و إلّا فلو کان النهی من أجل حرمه سماع صوتهن، لکان الأَوْلی تعلّق النهی بجواب المرأه و توجیه الخطاب إلیها، فإنّه أنسب بحرمه سماع صوتها من نهی الرجل عن ابتدائها بالسلام، کما هو أوضح من أن یخفی.
و علی
هذا فلا تدلّ هذه الروایه علی حرمه سماع صوتها و الکلام معها إذا لم یکن فی ذلک إظهار المحبه و الموده.
و علیه فلا مانع من الالتزام بالجواز لقصور ما استدل به للحرمه عن إثبات المدّعَی، بل لوجود الدلیل علی ذلک، و هو مضافاً إلی السیره القطعیه المتصله بزمان المعصوم (علیه السلام) حیث کانت النساء تتکلّم مع الرجال من دون تقید بحاله
______________________________
(1) الوسائل، ج 20 کتاب النکاح، أبواب مقدمات النکاح، ب 131 ح 1.
(2) الوسائل، ج 20 کتاب النکاح، أبواب مقدمات النکاح، ب 131 ح 3.